Merhaba herkese,
Kızım ve ben kavuşalı kırk günü geçti. Anne olmak, bir çocuğu olmak ne acayip, ne fevkalade bir şeymiş! Masalların bana öğretemediği bir duyguyla belki de ilk kez karşılaşıyorum. Hala durup durup ağlıyorum.
Öyle sandığım gibi bloga zaman bulamayacak değilim. En azından şimdilik... Kızım fırsat verse de ben kendimi onu seyretmekten pek alamıyorum. Bu durumumuz geçer geçmez yeni masalımız yolda olacak merak etmeyin.
Çocuklu arkadaşlarıma kızıyorum; bu duyguyu nasıl olur da tarif etmezsiniz, nasıl olur da daha önceden davranmamız için ısrar etmezsiniz diye... Sanırım bu biraz tekamül gibi... Ne kadar anlatılsa da -mümkünse tabii- insan hazır olmadan algılaması güç. Hazırlıksız bu mutlulukla karşılaşanlara ne güzel sevinç!.. Umarım herkes bu gelişime en çabuk sürede ulaşıp bu muhteşem duyguyu yaşar :)
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder